Kryzys walutowy i bankowy w Meksyku

Najpoważniejszym następstwem kryzysu walutowego było ujawnienie się słabości meksykańskiego systemu bankowego. W latach 1991-1994 występowały duże przyrosty akcji kredytowej. Jednocześnie pogarszała się jakość portfeli kredytowych banków.

W wyniku skokowego wzrostu stóp procentowych raptownie zwiększył się udział kredytów straconych w portfelach kredytowych banków. W przypadku kredytów denominowanych w dolarach ten sam efekt przyniósł głęboki spadek kursu peso.

W obliczu rosnących strat banków, Komisja Papierów Wartościowych i Banków nałożyła obowiązek tworzenia rezerw w wysokości 60% portfela złych długów lub 4% całości aktywów.

Jednak wkrótce (luty 1995 r.) już połowa banków w Meksyku nie spełniała wymogów adekwatności kapitałowej. W tej sytuacji rząd postanowił interweniować w celu ratowania systemu bankowego. W efekcie funkcjonujący od 1990 r. Fondo Bancario de Protección al Ahorro (FOBAPROA) stał się praktycznie biorąc organem, za którego pośrednictwem państwo udzieliło gwarancji na 100% pasywów bankowych i prowadziło akcję ratowania banków.
Polegała ona na:
- udzieleniu preferencyjnych kredytów na dokapitalizowanie najlepszych banków w wysokości 154 miliardów pesos;
- wykupie części złych długów od banków (szacowano, iż państwo miało szansę na odzyskanie około 30% nominalnej wartości tych zobowiązań) za cenę o 20% niższą od nominalnej, na co przeznaczono 168 miliardów pesos;
- przekazaniu bankom akcji i obligacji w celu ich dokapitalizowania; przeznaczono na to 185 miliardów pesos.

W dwóch ostatnich z wymienionych przypadków zakładano przejęcie zarządzania bankami przez inne jednostki, zazwyczaj banki zagraniczne. Wymagano także dokapitalizowania banków ze źródeł prywatnych w wysokości 50% wykupionych kredytów przeterminowanych. W przypadku banków, które nie były w stanie sprostać postawionym wymaganiom, rząd ograniczył się do pomocy w ich likwidacji, finansując wypłaty depozytów.

Łącznie pomoc udzielona bankom za pośrednictwem FOBAPROA wyniosła 493,6 miliarda pesos. Działalność FOBAPROA budziła wiele wątpliwości. Dlatego od 1998 r. zastąpił ją Instituto Nacional de Apoyo al Ahorro (INAP). Według szacunków opublikowanych w raporcie Mackeya, całość kosztów poniesionych przez budżet państwa na ratowanie banków - za pośrednictwem FOBAPROA - od roku 1995 do połowy roku 1998 wyniosła od 545 miliardów do 633 miliardów pesos (dla porównania, całość wydatków budżetowych w latach 1995-1998 w cenach bieżących wyniosła 2059 miliardów pesos). Te ogromne koszty ratowania meksykańskiego systemu bankowego przyniosły ograniczone rezultaty. Według danych INAP, w lipcu 1999 r. aż 57% aktywów banków budziło wątpliwości.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Finanse międzynarodowe » Kryzys walutowy i bankowy w Meksyku

Zaloguj się, aby zagłosować