4 modele ról naczelnego kierownictwa

Ogół zachowań naczelnego kierownictwa można sprowadzić do czterech zasadniczych modeli. Opierają się one na dwóch zasadniczych kryteriach:
1. Stopień centralizacji prac nad opracowaniem i wyborem strategii
2. Stopień formalizacji prac nad przygotowaniem i wyborem strategii

Model Pierwszy - Charakteryzuje go niska formalizacja i wysoka centralizacja, strategia ma charakter wyraźnie autorski. Naczelne kierownictwo kierując się swoją wiedza niekiedy konsultując się z właścicielami przedsiębiorstwa sami opracowują strategię. Nie ma tu żadnych formalnych procedur. Najczęściej wizje rozwojowe nie są zapisywane w formie formalnych dokumentów, mogą one pozostać w głowie kierownictwa. Strategie takie mają charakter strategii niejawnej, znanej tylko naczelnemu kierownictwu. Jest on często stosowany w małych przedsiębiorstwach.

Model planujący - Charakteryzuje go wysoka formalizacja prac, co oznacza, że opracowanie strategii odbywa się zgodnie z przyjętymi procedurami, a więc naczelne kierownictwo same uruchamia te procedury, wytyczne i samo wybiera strategię.

Model negocjacyjny - Jest to model, w którym zawarta jest próba zdemokratyzowania i uspołecznienia procesu wyboru strategii, dąży się w nim do spożytkowania idei, pomysłów, które mogą się pojawiać na szczeblach niższych, ale inicjatywa ciągle należy do kierownictwa, to ono dokonuje ostatecznego wyboru. Uzyskuje się tu efekt internalizacji strategii – zaakceptowania przez społeczeństwo przedsiębiorstwa i jego współodpowiedzialność.

Model partycypacyjny - Jest to model skrajnie zdecentralizowany. Inicjatywa wymyka się najczęściej z rąk kierownictwa. Dyskusje wszczynane są przez inne szczeble. Każde duże przedsiębiorstwo ma kilka głównych ośrodków działania, które mają swoje odniesienie w partykularnych interesach.  Formułowanie strategii odbywa się na zasadzie dialogu pomiędzy tymi ośrodkami. Model ten może przybrać charakter patologiczny, gdy jeszcze przy tym walczy się o władzę. Naczelne kierownictwo może pełnić rolę jednego z graczy w tym modelu lub mediatora, negocjatora. Jakość decyzji strategicznych zależy ostatecznie od kompetencji strategicznych naczelnego kierownictwa.

Model stosowany w przedsiębiorstwie zależy od:
- Wielkości przedsiębiorstwa
- Stylu zarządzania
- Skali potencjalnego oporu, jaki mogą wywoływać zmiany, które w firmie wywoła zmiana strategii
- Stopnia rozproszenia interesów podstawowych aktorów, którzy chcą mieć wpływ na decyzje strategiczne

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Zarządzanie strategiczne » 4 modele ról naczelnego kierownictwa

Zaloguj się, aby zagłosować