Automatyczne stabilizatory koniunktury

Są to takie instrumenty polityki gospodarczej, głównie z zakresu polityki fiskalnej i monetarnej, które samoczynnie oddziałują na przebieg procesów, stan gospodarki pobudzając je lub hamując.

Działanie tych instrumentów nie wymaga właściwie ingerencji państwa, działalność władz administracyjnych ogranicza się do stworzenia tych mechanizmów, wmontowaniu ich w istniejący system gospodarczej, potem stabilizatory działają już same tzn. w zależności od wystąpienia danej sytuacji pobudzają lub przeciwnie.

Najczęściej stosowane stabilizatory to:
- progresywne systemy opodatkowania dochodów – przy wzroście dochodów stopy podatkowe rosną szybciej niż dochody, zabierają coraz większą część dochodów, hamują wzrost popytu i aktywności gospodarczej. Gdy słabnie aktywności gospodarczej, maleją dochody, maleje presja podatkowa, która przeciwdziała zbyt szybkiemu obniżaniu dochodów – wolniej maleje popyt.
- samoczynnie kształtująca się rynkowa stopa procentowa – w gospodarce rynkowej stopa procentowa kształtuje się samoczynnie. Bank Centralny może pośrednio oddziaływać ustalając niektóre stopy, ale stosowane miedzy bankami i BC. BC w okresie rosnącej aktywności gospodarczej, gdy rośnie popyt na czynniki wytwórcze i na pieniądz, wzrastają stopy procentowe, rosną koszty produkcji. Droższy kredyt powoduje obniżenie produkcji. W okresie obniżonej aktywności gospodarczej maleje popyt na pieniądz, maleje stopa procentowa, to może zachęcić podmioty do zaciągania kredytów, zmniejsza skłonność do oszczędzania.
- ubezpieczenia na wypadek bezrobocia i wypłaty świadczeń – składki płacone przez pracowników lub pracodawców z tyt ubezpieczeń bezrobocia. Składki płacone od dochodu na bezrobocie w stanie recesji pozwalają utrzymać popyt i aktywność gospodarcza.
- programy pomocy społecznej

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Makroekonomia » Automatyczne stabilizatory koniunktury

Zaloguj się, aby zagłosować