Czym tak właściwie jest timesharing?

Timesharing polega na nabyciu przez konsumenta prawa do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, w oznaczonym czasie, w każdym roku, oraz zobowiązaniu się do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia.

Źródłem europejskiego prawa konsumenckiego o podstawowym znaczeniu dla timesharingu jest dyrektywa 94/47 z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie (O.J. L 280 z dnia 29 października 1994 r.). Natomiast prawa konsumenta i obowiązki przedsiębiorcy na poziomie krajowym określa ustawa z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. Nr 74, poz. 855 z późn. zm.).

Celem dyrektywy (podobnie jak celem innych dyrektyw konsumenckich) jest zapewnienie konsumentowi możliwości korzystania w taki sam sposób z rynku usług timesharingowych w każdym państwie członkowskim UE. W dyrektywie przyjęto zasadę minimalnej harmonizacji, tj. państwa członkowskie mogą dla ochrony konsumenta przyjąć postanowienia bardziej rygorystyczne niż przewiduje dyrektywa.

Cechami charakterystycznymi dyrektywy są:
• rozbudowany obowiązek informacyjny po stronie profesjonalisty;
• prawo konsumenta do odstąpienia od umowy bez podania przyczyny, w ciągu 10 dni kalendarzowych od podpisania przez strony umowy (jeżeli nabywca korzysta z prawa odstąpienia od umowy, nie wymaga się od niego pokrycia żadnych kosztów);
• umowa timesharingowa zawierana jest na co najmniej trzy lata.

Kluby timesharingu

Warto wiedzieć, że nieruchomości timesharingowe to z reguły całe kompleksy wypoczynkowe, bardzo dobrze wyposażone, razem ogrodzone i zarządzane, a timesharing to nie tylko prawo do używania apartamentu czy budynku, ale także prawo do korzystania ze wspólnych basenów, saun, sal gimnastycznych, siłowni, kortów tenisowych itp. W większości umów nabywcy przysługuje też prawo odsprzedaży nieruchomości osobom trzecim. Ponadto niezwykłą zaletą timesharingu jest fakt, że jego nabywcy są skupieni w klubach umożliwiających wymianę nieruchomości na całym świecie.

Do największych klubów należą Restorts Condominium International oraz Interval International. Za pośrednictwem takich klubów posiadacz nieruchomości w Hiszpanii może wymienić się apartamentem z posiadaczami apartamentów na Hawajach, w Kołobrzegu, Brazylii, czy Malezji. Ma on także prawo zamiany przysługującego mu okresu korzystania z nieruchomości na inny termin. Z członkostwem w klubach wiążą się określone, wcale nie małe koszty, ale timesharing nie jest przecież instytucją dobroczynną, lecz normalnym interesem.

Czy timesharing się opłaca?

Żeby kupić czasowe prawo do nieruchomości np. na Teneryfie (na 50 lat), trzeba przygotować się na jednorazowy wydatek minimum 4 tys. funtów (24 tys. zł). Kwota ta zazwyczaj jest jednak kilkakrotnie większa. Zwłaszcza jeśli chcemy spędzać wakacje w tzw. sezonie, czyli od czerwca do września. Do tego dochodzą opłaty za zarządzanie nieruchomością (ok. 200 funtów rocznie - 1,2 tys. zł). Jednak im ośrodek jest starszy (a więc trzeba go remontować), tym opłata rośnie. Po 25 latach użytkowania roczna opłata wynosić może ok. 600 funtów (3,6 tys. zł). Trzeba też płacić za bilety lotnicze. Dla porównania wycieczka z renomowanym biurem turystycznym dla dwóch osób na Teneryfę na tydzień w lipcu w czterogwiazdkowym luksusowym hotelu to wydatek ok. 1,3 tys. euro, czyli ok. 5,6 tys. zł.

A więc rachunek wychodzi podobny. Przy czym pewną wadą timesharingu jest konieczność jechania co roku na wakacje (albo szukanie zastępstwa).
Według polskiej ustawy o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku (weszła w życie 9 grudnia 2000 r.):
• umowa timesharingu musi być zawarta na co najmniej trzy lata, koniecznie na piśmie;
• w umowie musi być wyraźnie zaznaczone, kto jest właścicielem prawa, przez jaki czas w roku może korzystać z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, gdzie się budynek lub pomieszczenie znajduje, a także na jaki czas umowa została zawarta;
• klient może odstąpić od umowy bez podania przyczyny w terminie dziesięciu dni od jej doręczenia. Musi to zrobić na piśmie;
• przed upływem terminu odstąpienia biuro turystyczne nie może brać od przyszłego właściciela żadnych pieniędzy;
• firma musi doręczyć potencjalnemu klientowi oprócz umowy (która zazwyczaj jest sporządzana w języku kraju, gdzie znajduje się nieruchomość) także tzw. prospekt. Prospekt musi być po polsku i zawierać imię i nazwisko przedsiębiorcy, określać, na jakich zasadach klient może korzystać z apartamentu (pokoju) oraz infrastruktury ośrodka (np. basenu, sauny) i ile go to będzie kosztować. W prospekcie musi być też informacja, że właściciel prawa może zrezygnować z umowy;
• jeśli w prospekcie jest napisane co innego niż w umowie, to klienta i biuro obowiązuje treść prospektu.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Gospodarka » Czym tak właściwie jest timesharing?

Zaloguj się, aby zagłosować