Krańcowa skłonność do oszczędzania - definicja wzór i zadanie z rozwiązaniem

Krańcowa skłonność do oszczędzania to ekonomiczne pojęcie, które odnosi się do zmiany w poziomie oszczędności w odpowiedzi na zmianę dochodu. Innymi słowy, oznacza to, jak bardzo ludzie są skłonni zwiększyć lub zmniejszyć swoje oszczędności w zależności od zmiany w ich dochodach.

Wzrost krańcowej skłonności do oszczędzania oznacza, że ludzie są bardziej skłonni oszczędzać każdą dodatkową jednostkę dochodu, podczas gdy spadek oznacza, że ludzie oszczędzają mniej w odpowiedzi na wzrost dochodów.

Ten koncept jest istotny dla analizy zachowań konsumenckich, polityki fiskalnej i zarządzania gospodarczego, ponieważ pozwala zrozumieć, jak ludzie reagują na zmiany w swoim dochodzie i jak te reakcje wpływają na gospodarkę jako całość.

Na przykład, jeśli krańcowa skłonność do oszczędzania jest wysoka, to zmiany w polityce fiskalnej mogą mieć ograniczony efekt stymulujący konsumpcję, ponieważ ludzie mogą wybierać zwiększenie oszczędności zamiast wydatków konsumpcyjnych.

Wzór opisujący krańcową skłonność do oszczędzania (KS) w procentach:

KS = (Zmiana w oszczędnościach / Zmiana w dochodzie) × 100%

Przykładowe zadanie

Załóżmy, że Jan zdecydował się zwiększyć swoje oszczędności o 200 złotych po tym, jak jego miesięczny dochód wzrósł o 1000 złotych. Oblicz jego krańcową skłonność do oszczędzania.

Rozwiązanie

KS = (200/1000) × 100% = 20%

Więc Jan ma krańcową skłonność do oszczędzania wynoszącą 20%. To oznacza, że dla każdej dodatkowej jednostki dochodu Jan jest skłonny zaoszczędzić 20% tej kwoty.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Mikroekonomia » Krańcowa skłonność do oszczędzania - definicja wzór i zadanie z rozwiązaniem

Zaloguj się, aby zagłosować