Kryteria oceny gospodarek

Podstawowym kryterium oceny gospodarki jest jej zdolność do zapewnienia dobrobytu jak największej liczbie obywateli i do powiększania tego dobrobytu w długim okresie przy spełnieniu zasady Pareto. Zasada ta jako wzrost dobrobytu określa poprawę jakości życia pod warunkiem, że nie następuje ona kosztem pogorszenia sytuacji części podmiotów.

Jest to kryterium o charakterze jakościowym. Do porównań gospodarczych wykorzystuje się z reguły określone wskaźniki. Umożliwiają one kwantyfikację porównywanych wielkości, ich wykorzystanie prowadzić jednak może do uproszczeń zniekształcających wyniki porównań. Najczęściej wykorzystywanymi miernikami są:
a) tempo wzrostu gospodarczego
b) stopa inflacji
c) stopa bezrobocia

Tempo wzrostu gospodarczego określa zmiana rozmiarów produkcji w stosunku do okresu poprzedzającego. Mierzymy je z reguły jako przyrost realnego produktu narodowego brutto wyrażony w procentach. Wskaźnik ten informuje nas jedynie o zmianie poziomu, a nie o poziomie badanego zjawiska. Zasadniczo im wyższe tempo wzrostu produkcji, tym pozytywniejsza ocena danej gospodarki. Pamiętać jednak należy, że miernik ten mówi o zmianach rozmiarów ewidencjonowanej produkcji a nie o poziomie dobrobytu bądź o rozwoju gospodarczym.

Stopa inflacji informuje nas o stabilności monetarnej analizowanej gospodarki. Mierzymy ją jako procentowy przyrost wskaźnika cen detalicznych w stosunku do roku poprzedzającego. Im niższa inflacja tym pozytywniejsza ocena polityki monetarnej i danej gospodarki.

Stopa bezrobocia to wskaźnik obliczany jako relacja liczby ludzi pozostających bez pracy a chcących i mogących pracować do liczby ludzi stanowiących zasób siły roboczej. Zasób siły roboczej to wszyscy ludzie w danej gospodarce którzy chcą i mogą pracować.

Stopa bezrobocia mówi nam o poziomie określonego zjawiska. Im niższa stopa bezrobocia, tym wyższa ocena gospodarki.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Ekonomia » Kryteria oceny gospodarek

Zaloguj się, aby zagłosować