Model Freda Fiedlera (teoria NLW - Najmniej Lubianego Współpracownika)

Założeniem modelu Freda Fiedlera jest to, że kierownikom trudno zmienić swe style kierowania, a próby dostosowania stylu kierownika do danej sytuacji są bezużyteczne.

Instrumentem pomiaru modelu jest stopień oceny danego kierownika przez jego najmniej lubianego współpracownika (NLW). Jeżeli współczynnik NLW jest wysoki kierownik jest zorientowany na stosunki międzyludzkie i uwzględnia uczucia ludzi. Kierownicy o niskim współczynniku NLW chcą doprowadzić przede wszystkim do wykonania pracy.

Teoria NLW była pierwszą prawdziwą sytuacyjną teorią przywództwa. Wychodząc od połączenia podejść z punktu widzenia cech i zachowań przywódczych, Fiedler zidentyfikował dwa style przywódcze:
- zorientowany na zadania (analogiczny do orientacji na zadania i zachowania 'inicjującego strukturę")
- zorientowany na stosunki międzyludzkie (podobny do zorientowania na pracownika i do zachowania 'uważającego")

Model Fiedlera różni się od innych pod względem stosowanego przez niego instrumentu pomiaru. Fiedler mierzył styl przywództwa za pomocą skali, przedstawiającej stopień, w jakim dany człowiek pozytywnie lub negatywnie ocenia swojego najmniej lubianego współpracownika (NLW) – pracownika, z którym danej osobie jest najtrudniej współpracować.

Według Fiedlera osoba określająca swojego najmniej lubianego współpracownika za pomocą względnie pozytywnych określeń zazwyczaj jest tolerancyjna, zorientowana na stosunki międzyludzkie, zwracająca uwagę na odczucia swoich podwładnych. Natomiast osoba opisująca swojego najmniej lubianego współpracownika w sposób niekorzystny - co określane jest jako niski NLW – zazwyczaj chce rządzić, zwraca uwagę na zadania, zaś w mniejszym stopniu na stosunki między ludźmi w pracy.

Teoria Fiedlera zwana także teorią kontyngencji zakłada, że efektywność przywództwa zależy od odpowiedniego dopasowania stylu przywództwa do sytuacji, w której znajduje się grupa podległych pracowników. Według Fiedlera istnieją trzy zmienne sytuacyjne, które wpływają na skuteczność przywództwa.

Pierwszą zmienną jest stosunek między przywódcą a członkami grupy. Fiedler uważał, że efektywność przywództwa jest wyższa w sytuacji, gdy stosunki między przywódcą a podległymi są dobre. Dobra relacja z członkami grupy umożliwia przywódcy zdobycie ich zaufania i poparcia, co z kolei wpływa na poziom motywacji i zaangażowania pracowników.

Drugą zmienną sytuacyjną jest struktura zadań czyli stopień wyznaczenia celów, a także jasność i precyzyjność ich realizacji. Fiedler uważał, że w przypadku zadań strukturalnie zorganizowanych czyli takich, które są dobrze zdefiniowane i mają jasno określony sposób realizacji, skuteczny jest autokratyczny styl przywództwa. Natomiast w przypadku zadań słabo strukturalnych czyli takich, które są słabo zdefiniowane i nie mają jednoznacznego sposobu realizacji, skuteczny jest styl demokratyczny.

Trzecią zmienną sytuacyjną jest władcza pozycja przywódcy. Fiedler uważał, że przywództwo jest skuteczne w sytuacji, gdy przywódca ma silną i stabilną pozycję w organizacji. Władcza pozycja przywódcy zwiększa jego wpływ na grupę i umożliwia skuteczne wykonywanie zadań przywódczych.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Zarządzanie » Model Freda Fiedlera (teoria NLW - Najmniej Lubianego Współpracownika)

Zaloguj się, aby zagłosować