Top strony
Wyszukiwarka serwisu
Mapa tagów
organizacja fraktalna | model DIPADA | kredyt | sterowanie produkcją | historia gospodarcza | negocjacje zbiorowe | użyteczność | model sita |

Modele kryzysów walutowych

Wraz z pierwszymi współczesnymi kryzysami walutowymi na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia (Argentyna - rok 1981, Meksyk - rok l982) pojawiły się próby modelowego opisania mechanizmów prowadzących do ich wybuchu.

1. Pierwsza generacja modeli kryzysów walutowych:
Teoretyczną koncepcję tego modelu zaproponował Paul Krugman. Założył on, że rzecz dotyczy kraju, którego władze monetarne prowadzą nierozważną politykę finansową, nie biorąc pod uwagę niebezpieczeństw, jakie rodzi ona dla bilansu płatniczego. Nadmierne wydatki rządu powodują powstanie dużego deficytu budżetowego. W wyniku dużych wydatków budżetowych rośnie popyt krajowy i import. Finansowanie deficytu budżetowego emisją pieniądza wywołuje inflację. Relatywnie tanieje import i pogarsza się konkurencyjność eksportu, co dodatkowo powiększa deficyt w obrotach handlowych. Nierealność sztucznie utrzymywanej stabilności kursu walutowego sprawiała, że inwestorzy jeden po drugim zaczynali wyprowadzać kapitały z zagrożonego kraju. Tę masową ucieczkę wzmagały działania spekulantów grających na gwałtowną zmianę kursu. Bank centralny nie był w stanie przeciwdziałać takiej gwałtownej korekcie kursu walutowego, rezerwy walutowe szybko topnieją aż do poziomu, przy którym dewaluacja jest nieuchronna i dochodzi do kryzysu walutowego.

Model ten jest odzwierciedleniem kryzysu w kilku krajach Ameryki Łacińskiej z 1982, gdzie względnie beztroska polityka fiskalna i nadmiernie ekspansywna polityka pieniężna doprowadziły do dużego deficytu budżetowego, inflacji, powiekszającego się ujemnego salda w obrotach handlowych a wreszcie do nadmiernego zadłużenia zagranicznego.

Kryzysy te były początkiem międzynarodowego kryzysu zadłużeniowego. W jego wyniku wiele gospodarek krajów rozwijających się zanurzyło się po roku 1982 w długotrwałej recesji, z której wydobyły się dopiero po latach bolesnych reform, ale już jako "kraje wschodzące", mające stać się integralną częścią gospodarki światowej.

2. Kryzysy drugiej generacji:
Twórcą koncepcji, na której opierają się ten model był Maurice Obstfeld. Mówił on o zupełnie innym rodzaju ataków spekulacyjnych. Nie ma tu miejsca na atak spekulacyjny, którego wynik jest z góry przesądzony. Dotyczy to kraji, gdzie prowadzona jest rozważna polityka makroekonomiczna i które dysponują dużą ilością rezerw walutowych. Spekulanci muszą bardzo starannie wybrać moment ataku, aby mieć szanse na jego powodzenie. Muszą wybrać taki moment, w którym władze monetarne zaniechają obrony kursu dlatego, że uznają, iż koszty obrony (zarówno koszty bezpośrednie obrony jak i te, ponoszone przez całą gospodarkę w następstwie koniecznego do obrony kursu podniesienia stopy procentowej) byłyby zbyt duże.

Modele tej generacji zakładały, że rządy i banki centralne działają lepiej niż w modelach pierwszej generacji tzn. nie prowadzą przez długi czas nadmiernie ekspansywnej polityki makroekonomicznej, lecz w obawie przed kryzysem zaostrzają politykę fiskalną i monetarną.

W tym modelu kryzys mógł nadejść, gdy uczestnicy międzynarodowych rynków finansowych przewidywali, że w niedalekiej przyszłości władze danego kraju pod presją społeczną będą skłonne poświęcić stabilność kursu walutowego dla ożywienia gospodarki i w wyniku tego wycofywali z niego swoje kapitały.

Wśród kryzysów walutowych drugiej generacji uwypukla się dwa wzajemnie powiązane elementy:

1. założenie wielkości możliwych stanów równowagi, która wynika z tego, że istnieją różne alternatywne kombinacje poziomu kursu walutowego i stosowanej przez dany kraj polityki gospodarczej, które zapewniają równowagę bilansu płatniczego, rozumianą jako długookresowa stabilność poziomu rezerw walutowych;

2. koncepcja ataku spekulacyjnego jako samospełniającej się przepowiedni. Wzięła się z obserwacji, że spekulanci, wiedząc, że występują różne alternatywne połączenia wysokości kursu i towarzyszącej mu polityki gospodarczej - mogą się zdecydować przypuścić tak gwałtowny atak spekulacyjny, że dany kraj - nie chcąc ponosić zbyt dużych kosztów obrony swojej waluty - pogodzi się ostatecznie z obniżeniem jej kursu do nowego poziomu równowagi i odpowiednio dostosuje swoją politykę gospodarczą.

Modele drugiej generacji uwypuklają rolę dużych inwestorów. To właśnie oni są w stanie przeprowadzić operacje spekulacyjne na tak dużą skalę, że wywołuje to panikę na rynku i masową ucieczkę kapitału. Przykładem kryzysu drugiej generacji, gdzie banki nie zdołały obronić waluty są Niemcy w 1990r., Anglia w 1990, kryzys funta we Francji w 1992r. Oraz Hongkong w 1998 roku.

3. Modele trzeciej generacji:
Wiążą przyczyny kryzysów walutowych już nie tylko z wewnętrzną sytuacją w danym kraju, ale również z sytuacją w krajach podobnych. Zła ocena jakiegoś kraju prze inwestorów działających na międzynarodowych rynkach finansowych może wpłynąć na złą ocenę także podobnych krajów lub nawet całego regionu i podjęcie działań wymierzonych przeciwko nim. Na ogół inwestorzy samodzielnie nie robią kosztownych analiz fundamentów gospodarki poszczególnych krajów, a swoje decyzje podejmują na podstawie obserwacji działań innych inwestorów. Z ich punktu widzenia jest to racjonalne podejście, gdyż w okresie paniki rynkowej działania międzynarodowych inwestorów finansowych doprowadzą do zmian kursu właśnie wtedy, gdy decyzje nie są oparte na wiarygodnej analizie sytuacji makroekonomicznej dokonanej przez inwestora-lidera, który rozpoczął zmiany nastroju inwestycyjnego na rynku walutowym. Takie podejście jest nazywane 'zarażaniem się kryzysem', gdyż kryzys rozprzestrzenia się na inne, podobne kraje nieoczekiwanie i szybko.

Ze względu na umiarkowaną użyteczność powyższych modeli do wyjaśniania przyczyn kryzysów z lat dziewięćdziesiątych, zaczęto zwracać uwagę na słabości instytucjonalne. Pojawiły się również opinie, że przyczyna małej przydatności istniejących teorii do przewidywania kryzysów tkwi w błędności założenia o rozproszeniu działań podejmowanych przez spekulantów walutowych. W rzeczywistości działają oni raczej w warunkach tworzonych ad hoc nieformalnych porozumień pomiędzy zasobnymi finansowo graczami, którzy chcą osiągnąć zyski w wyniku paniki towarzyszącej destabilizacji kursów walutowych.

Powyższe informacje to dla Ciebie za mało? Pobierz na dysk obszerne i szczegółowe opracowania przygotowane przez studentów w trakcie studiów, doktorantów, wykładowców, przedsiębiorców. Są to m.in.: gotowe prezentacje, referaty z bibliografią, ściągi i wykłady, analizy finansowe, biznes plany, plany marketingowe i inne opracowania.
Pliki po pobraniu na dysk możesz dowolnie edytować i drukować.

Przykładowe tematy do pobrania:
Ilość stron A4
Międzynarodowy system walutowy - referat ( bibliografia)
8 stron(-y)
Europejski system walutowy ( bibliografia przypisy)
12 stron(-y)
Modele optymalizacyjne w zastosowaniach ekonomicznych
9 stron(-y)
Klasyfikacja modeli ekonometrycznych ( bibliografia)
8 stron(-y)
Test egzaminacyjny prawda/fałsz z ekonometrii
5 stron(-y)
Modele zachowań konsumenta
9 stron(-y)
Modele prognozujące upadłość firmy - referat ( bibliografia przypisy)
10 stron(-y)

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Rynek kapitałowy » Modele kryzysów walutowych

Modele kryzysów walutowych
Ocena: 9.4 / 10
Liczba głosów: 161 głosów

Zaloguj się, aby zagłosować

2001-2024 © ABC Ekonomii