Przedsiębiorczość jako czynnik sprawczy przedsiębiorstw

Przedsiębiorczość nie jest terminem jednoznacznym. Jest bliskoznaczna względem przedsiębiorcy, przedsiębiorstwa. Traktuje się przedsiębiorczość jako funkcję zarządu polegającą na podejmowaniu decyzji dla kierowania określonym typem organizacji. Jedni badacze pojęcie to rezerwują dla decyzji strategicznych lub innowacyjnych inni są jedynie skłonni odnosić go do przedsiębiorstwa. W słowniku biznesu i zarządzania (USA) przedsiębiorca to ten, który ponosi ryzyko finansowe innowacji, operatywnego działania i zarządzania określonym przedsięwzięciem.

W literaturze dotyczącej przedsiębiorczości wyróżnia się 2 sposoby rozumienia przedsiębiorczości:
- cechę ogólną przedsiębiorstwa wyrażającą się w samodzielnym a więc nieskrępowanym podejmowaniu z własnej inicjatywy, na własny rachunek działanie mające za zadanie zrealizowanie własnych celów;
- sposób działania charakteryzujący się chęcią podejmowania czegoś znanego ryzykownego albo wykonawstwa pełnego energii i inicjatywy.

Ten drugi sposób rozumienia przedsiębiorczości cechuje jednocześnie określoną postawę kierownika czy pracownika. Sposób ten umożliwia jednocześnie interpretowanie posiadania lub nieposiadania cech osobowych pozwalających na spełnienie określonego przywództwa względem innych. Przywództwo to wynika z gotowości do podejmowania nowych inicjatyw i związanego z tym ryzyka. Ortega twierdzi, że żyć to znaczy znajdować środki urzeczywistnienia programu którym się jest. Te rozróżnione sposoby rozumienia przedsiębiorczości zostały ukształtowane historycznie jako warunki przedsiębiorstwa funkcjonującego w warunkach zdrowej konkurencji.

Polskie wzorce kulturowe podtrzymują tradycyjne wzorce osobowości jako sposób działania. Dla jednostki przedsiębiorczej jest to sposobność przedstawienia wobec innych swojej indywidualności a tym samym zdolności do przekraczania określonych granic osobowości człowieka. Dla J. Schumpeter przedsiębiorcą są jedynie te podmioty gospodarcze które realizują nowe kombinacje czynników produkcji i są aktywnymi uczestnikami tych procesów. W związku z tym przedsiębiorcami są nie tylko pracodawcy ale również pracobiorcy a nawet właściciele akcji. Przedsiębiorcami mogą być wszyscy ci którzy poprzez swoje stosunki z przedsiębiorstwem przyczyniają się do nowej kombinacji czynników produkcji. Przywódca skierowuje środki produkcji do nowych dziedzin zastosowania a jego specyficzne zadanie polega na łamaniu starej tradycji i tworzeniu nowych. Jest to niezmiernie trudne.

Przedsiębiorczość nie jest zawodem (wg Solaża) ponieważ w tym stanie nie można się znajdować zbyt długo przedsiębiorcy nie tworzą określonej grupy społecznej czy zawodowej i stanowią określony konstrukt teoretyczny. Według niego kierownicy nie tworzą nowych możliwości a więc nie są oni przedsiębiorcami z racji pełnionej roli społeczno - zawodowej. Uważa się, że dewizą przedsiębiorcy jest plus ultra - jeszcze więcej. Przedsiębiorca jest wg tej koncepcji nie tylko sprawcą zmiany lecz również wyrazicielem mechanizmu sposobu zmian jakie dokonują się w gospodarce. Uważa się, że najbardziej typowym przedstawicielem przedsiębiorców jest właściciel i założyciel firmy. Właśnie on w najbardziej czystej formie realizuje nową kombinację czynników produkcji.

Współcześnie przedsiębiorczość w sposób systematyczny i zorganizowany wykorzystuje cały potencjał rozwojowy przedsiębiorstwa nie eksponując tradycyjnego podziału Taylora na twórcze kierownictwo i bezmyślnych robotników. W organizacjach przedsiębiorczych w odróżnieniu od organizacji reagujących następuje istotna redefinicja celu. Nacisk zostaje położony na optymalnym poziomie zdolności do uzyskiwania nadwyżki ekonomicznej. Aby to osiągnąć przedsiębiorstwo musi w równym stopniu interesować się kierowaniem potencjału rozwojowego jak również interesować się musi identyfikacją zagrożeń nadchodzących z zagrożenia przedsiębiorstwa.

W organizacjach przedsiębiorczych występuje gotowość na pojawienie się oznak nieciągłości zdań. W przypadku istotnych zmian w przedsiębiorstwie oraz tendencji w otoczeniu organizacja przedsiębiorstwa jest w stanie się do nich dostosować. Jedną z przyczyn umiejętności elastycznego działania jest tolerowanie określonych zachowań oraz tworzenie możliwości ujawniania własnej indywidualności. Przewidywanie szans oraz zagrożeń wymaga nagradzania członków organizacji przedsiębiorczej za zachowanie kreatywne pomniejszające znaczenie rutyny.

Kultura organizacji przedsiębiorczej musi charakteryzować się poczuciem misji wszystkich pracowników a zatem sukces organizacji przedsiębiorczej stanowi sukces czy porażkę wszystkich pracowników organizacji co znajduje swój wyraz w postaci korzyści materialnych a mianowicie w postaci wypłat zysków.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Zarządzanie » Przedsiębiorczość jako czynnik sprawczy przedsiębiorstw

Zaloguj się, aby zagłosować