Solidarnościowy system wynagrodzeń

Jest on zgodny z logiką społecznej gospodarki rynkowej, której jednym z kluczowych założeń jest troska państwa o to, aby żaden obywatel nie otrzymywał dochodu poniżej przyjęte¬go progu.

Innymi słowy, państwo bierze na siebie odpowiedzialność za zapobieganie ubóstwu pracowników i ich rodzin. Odpowiada temu idea wynagrodzenia godziwego (art. 4 Europejskiej Karty Społecznej).

Konsekwencje realizacji tych zasad to:
- rozległa redystrybucja dochodów, następująca na podstawie umów (negocjacji) trójstronnych miedzy organizacjami związkowymi, pracodawcami i państwem. Prowadzi ona do dużego obciążenia wynagrodzeń tzw. podatkiem socjalnym (obciążenia ubezpieczeniowe, podatki). Ów solidaryzm płacowy, czyli dzielenie się dochodami bardziej zamożnych z mniej zamożnymi grupami społeczno-zawodowymi, spłaszcza rozpiętości wynagrodzeń;
- małe rozpiętości wynagrodzeń w wyniku mniejszych niż w USA (ale większych niż w Japonii) rozpiętości wynagrodzeń realnych naczelnego kierownictwa i wyższych płac minimalnych w relacji do średnich;
- sztywność wynagrodzeń, co oznacza, że w okresie trudności gospodarczych chronione są głównie one, kosztem ograniczania produkcji i zatrudnienia;
- powiązanie wynagrodzeń z trudnością i efektami pracy; rola ruchomej części wynagrodzeń, zależnej od efektów, jest jednak umiarkowana: mniejsza niż w USA, a większa niż w Japonii;
- względnie mały udział wynagrodzeń odroczonych:
- kształtowanie wynagrodzeń w drodze ponadzakładowych negocjacji dwu lub trójstronnych. Te ostatnie określają pułapy wzrostu wynagrodzeń.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Zarządzanie zasobami ludzkimi » Solidarnościowy system wynagrodzeń

Zaloguj się, aby zagłosować