Teoria ścieżki do celu

Teoria ścieżki do celu (z ang. Goal-Setting Theory) jest jedną z teorii motywacji w naukach o zarządzaniu, która została opracowana przez Edwina A. Evensa i Roberta J. House'a. Teoria ta zakłada, że cele wyznaczają kierunek i intensywność zachowań pracowników w organizacji, a ich osiągnięcie może prowadzić do wzrostu wydajności i motywacji.

Główną cechą teorii ścieżki do celu jest to, że skupia się na wpływie celów na zachowanie pracowników, a także na procesie ustalania i osiągania tych celów. Teoria ta sugeruje, że cele powinny być wyzwaniem dla pracowników, ale jednocześnie powinny być realistyczne i osiągalne.

Według teorii ścieżki do celu, cel musi być jasny, wyraźny i wymagający, aby miał wpływ na zachowanie pracowników. Im bardziej specyficzny jest cel, tym łatwiej jest zrozumieć, co należy zrobić, aby go osiągnąć, a tym samym łatwiej jest podjąć odpowiednie działania.

Teoria ta opiera się na trzech głównych elementach:
- Cel - musi być jasny, wyraźny i wymagający, aby wpłynąć na zachowanie pracowników.
- Ścieżka - musi być dostępna i wyraźnie wskazana, aby umożliwić pracownikom osiągnięcie celu.
- Wyposażenie - pracownicy muszą mieć odpowiednie umiejętności i narzędzia do osiągnięcia celu.

Teoria ścieżki do celu podkreśla, że cele powinny być ustalane wspólnie przez pracowników i menedżerów, aby pracownicy mieli poczucie zaangażowania i byli bardziej skłonni do ich osiągania. Ponadto, cele powinny być osiągalne, ale jednocześnie ambitne, aby motywować pracowników do lepszego wykonania pracy.

Teoria była wielokrotnie testowana w badaniach empirycznych i jest jednym z najważniejszych modeli teoretycznych w naukach o zarządzaniu, stosowana jest w praktyce zarządzania w celu zwiększenia motywacji i wydajności pracowników.

Teoria ścieżki do celu identyfikuje cztery rodzaje zachowań przywódczych:
- Nakazowe zachowanie (z ang. directive behavior) - charakteryzuje się wydawaniem jasnych i precyzyjnych poleceń, narzucaniem ścisłych norm i oczekiwań, kontrolowaniem i nadzorowaniem pracowników. Jest stosowane w sytuacjach, gdy pracownicy nie są w pełni zaangażowani w wykonywaną pracę lub gdy wymagane są szybkie decyzje.
- Wspierające zachowanie (z ang. supportive behavior) - polega na zapewnieniu wsparcia i przyjaznej atmosfery w pracy, wspieraniu i zrozumieniu pracowników, pochwalaniu ich za dobre wyniki. Jest stosowane w sytuacjach, gdy pracownicy są zaangażowani w wykonywaną pracę, ale potrzebują wsparcia i motywacji.
- Partycypacyjne zachowanie (z ang. participative behavior) - polega na angażowaniu pracowników w proces podejmowania decyzji, słuchaniu ich sugestii i uwag, współpracy i tworzeniu zespołu. Jest stosowane w sytuacjach, gdy pracownicy są kompetentni i zaangażowani w wykonywaną pracę, a decyzje wymagają kreatywności i różnorodnych punktów widzenia.
- Zachowanie zorientowane na dokonania (z ang. achievement-oriented behavior) - polega na stawianiu ambitnych celów, wymaganiu od pracowników wysokich standardów, promowaniu innowacyjności i kreatywności. Jest stosowane w sytuacjach, gdy pracownicy są zaangażowani i mają dużą wiedzę i umiejętności, a także wtedy, gdy organizacja ma wyzwania do osiągnięcia ambitnych celów.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Zarządzanie » Teoria ścieżki do celu

Zaloguj się, aby zagłosować