Umowa leasingu jako umowa nienazwana

Leasing utożsamiany jest z oddaniem w użytkowanie dóbr inwestycyjnych przez jedną stronę (lessor - udostępniający) drugiej (lessee - korzystający), za z góry określone opłaty, na uzgodnionych warunkach i przy spełnieniu rozmaitych kryteriów i wymogów.

Umowa leasingu zawierana była w polskiej rzeczywistości gospodarczej od początku lat 90 ubiegłego wieku (czyli XX). W praktyce leasing stał się wygodną formą przeniesienia własności przedmiotu leasingu dla obu stron tej umowy.
Leasing do niedawna nie miał żadnej regulacji prawnej w polskim prawie, chociaż akty prawne posługiwały się pojęciem 'leasing', czy 'umowa leasingu' (np. ustawa o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, ustawa o rachunkowości oraz wiele rozporządzeń wykonawczych).

Niemal do końca 2000 roku umowa leasingu nie była wymieniona w Kodeksie Cywilnym, ani w innych przepisach polskiego prawa, dlatego więc posiadała status tzw. umowy nienazwanej.

Leasing ze względu na charakter zobowiązaniowych stosunków umownych utożsamiano z umową najmu i dzierżawy. Miały do niego zastosowanie przepisy dotyczące dzierżawy (art. 693 par 1 k.c.) oraz dotyczące najmu (art. 659 par 1 k.c).  Leasing łączono również z umową sprzedaży, pożyczki, kredytu bankowego i zlecenia podkreślając, że połączenie w nim wszystkich lub niektórych elementów tych umów  nie jest mechaniczne, lecz tworzy nową jakość w postaci atypowej i nienazwanej struktury zobowiązaniowej. W efekcie przedstawiono różne poglądy na charakter prawny i treść umowy leasingu, a także skutki prawne, które miały wynikać z analogicznego stosowania do leasingu przepisów dotyczących jednej lub więcej umów nazwanych.

Rodzi się pytanie na jakiej zasadzie umowa leasingu mogła być w ogóle stosowana w systemie  prawa polskiego? A mianowicie umowa leasingu jako umowa nienazwana, była dopuszczalna w systemie prawa polskiego z uwagi na naczelną zasadę prawa zobowiązań – zasadę swobody umów. Jest ona sformułowana w art. 353k.c., zgodnie z którym strony mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się obowiązującym przepisom prawa ani zasadom współżycia społecznego. Kierując się zasadą swobody umów, strony tak mogły kształtować prawa i obowiązki stron umowy, aby w sposób najbardziej odpowiedni wyrażała ona ich wzajemne potrzeby i interesy.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Finanse przedsiębiorstwa » Umowa leasingu jako umowa nienazwana

Zaloguj się, aby zagłosować