Historia polskiej złotówki
W końcu XVIII w. Rzeczpospolita wpada w ogromne trudności finansowe i gospodarcze, głównie wskutek dokonanych przez państwa ościenne rozbiorów. Handel i przemysł zamiera z powodu braku w obiegu dostatecznej ilości pieniędzy, a także kruszcu, z którego można byłoby je wybijać. Koniecznością staje się wprowadzenie do obiegu i powszechnego użytku pieniędzy papierowych.
Jednym z pierwszych drukowanych projektów ustanowienia waluty papierowej w Polsce jest projekt z 1777 roku, wykonany anonimowo u znanego w Warszawie drukarza Düfeura. Nieco później podobny projekt przedstawia Komisji Skarbowej kasztelan czerski Ostrowski.
Podstawową walutą w kraju po 1923 r. były bilety kasowe, emitowane przez Bank Polski. Pokryte one były 30% złotem, walutami i dewizami, nie podlegającymi znacznym wahaniom kursowym. Przyjęcie pokrycia w dewizach oznaczało stworzenie systemu waluty dewizowo – złotej.
Bilety kasowe Królestwa Polskiego dzielą się na cztery klasy oznaczone dużymi literami dla poszczególnych wartości klasa A dla 5 złotych, klasa B dla 10 złotych, klasa C dla 50 złotych, klasa D dla 100 złotych. Na wszystkich biletach kasowych podpisy faksymilowe komisarzy królewskich wyciskano gryfami.
Na wszystkich biletach kasowych znajdują się wyciśnięte dwa suche owalne stemple. Pierwszy stempel wypukły wyciśnięty jest z lewej strony nad wyrazem Ukazicielowi, zawiera cyfrę i napis nominału 5 zł:, na wyższych nominałach: 10 Zło, 50 Zło, 100 Zło, pod cyframi i napisami znajdują się dwie złączone gałązki - laurowa i dębowa. Drugi stempel wklęsły wyciśnięty jest z prawej strony nad wyrazem stosownie i zawiera herb Królestwa, nad nim napis Bilet Kass: a pod nim Króle: Polsk.
Bilety kasowe podpisywało zawsze dwóch komisarzy. W zależności od zajmowanych pozycji w hierarchii państwowej zasadą było, że osoba stojąca w hierarchii wyżej podpisywała bilet z lewej strony, a stojąca niżej z prawej strony.
Bilet jednozłotowy, wydrukowany i wprowadzony do obiegu zgodnie z obowiązującymi ustawowymi przepisami był kolejną zaplanowaną emisją Banku Polskiego. Ponieważ wykonanie tego biletu i jego emisja wypada w okresie powstania listopadowego, uznany został przez rosyjskie władze w Petersburgu za bilet rewolucyjny. Szczególnie carskie władze miały zastrzeżenia do użytego herbu - Orzeł i Pogoń zwieńczone polską królewską koroną, z pominięciem godła Rosji. Wycofane z obiegu powstańcze jednozłotówki komisyjnie spalono. Jednozłotówkę w Warszawie i okolicy nazywano potocznie minhejmerówką, od nazwiska projektanta i głównego rytownika Banku Polskiego Jana Minheymera.
W 1924 roku określono parytet, czyli wartość jednego złotego, która odpowiadała wartości 0.222168 grama czystego złota. W Polsce powojennej przejęto wcześniej obowiązujący system złotowy.
Pod koniec XX wieku hiperinflacja (zjawisko gwałtownego wzrostu cen) doprowadziła do znacznej dewaluacji polskiej waluty, czyli utraty jej wartości. Aby uporządkować sytuację, 1 stycznia 1995 roku Narodowy Bank Polski zdenominował polską walutę, wprowadzając w miejsce starego' złotego (kod międzynarodowy PLZ) nowego złotego (PLN), odpowiadającego 10.000 PLZ.
|
Najczęściej pobierane pliki (.doc i .pps) |
|
1. (13 stron A4)
2. (9 stron A4)
3. (22 stron A4)
4. (5 stron A4)
5. (24 stron A4)
6. (45 stron A4)
7. (25 stron A4)
8. (22 stron A4)
9. (37 stron A4)
10. (18 stron A4)
|
|
Podobne tematy w Kompendium |
|
1. (1.6 stron)
2. (1.2 stron)
3. (1.5 stron)
4. (1.5 stron)
5. (0.2 stron)
6. (0.3 stron)
7. (0.4 stron)
8. (0.9 stron)
9. (2.1 stron)
10. (0.5 stron)
|
Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Ekonomia » Historia polskiej złotówki
Historia polskiej złotówki
Ocena: 10 / 10
Liczba głosów: 43 głosów
Zaloguj się, aby zagłosować
|
