Struktura kapitału w przedsiębiorstwie

Po przedstawieniu cech i funkcji kapitału własnego i obcego należy się zastanowić w jaki sposób finansować przedsiębiorstwa tzn. jaki powinien być udział kapitału własnego i obcego. Reguły  te są określone na podstawie bilansu, w którym majątek (czyli aktywa) jest podzielny na dwie grupy – majątek trwały i obrotowy, zaś kapitał (czyli pasywa) to kapitał własny i obcy.

Relacja między kapitałem własnym i obcym w przedsiębiorstwie powinna się kształtować 1:1 lub 1:2.

Pierwsza relacja zakłada jednakowy udział kapitału własnego i obcego w finansowaniu przedsiębiorstwa. Natomiast druga oznacza angażowanie kapitału obcego w dwa razy mniejszym zakresie niż kapitału własnego. W praktyce jednak zasada ta nie jest przestrzegana, gdyż baza kapitałowa wielu przedsiębiorstw jest mała, by mogła sprostać postępowi technicznemu i rozwojowi gospodarczemu. Okazuje się często, że przedsiębiorstwu opłaca się angażować kapitał obcy, ponieważ jest to korzystne z punktu widzenia kosztów uzyskania i wykorzystania w porównaniu z kapitałem własnym.

Przy wyborze kapitału własnego lub obcego jako źródła finansowania należy przede wszystkim wziąć pod uwagę cel działania przedsiębiorstwa. Zatem przedsiębiorstwo powinno dążyć do ukształtowania optymalnej struktury kapitału tj. takiej relacji między kapitałem własnym i obcym, by uzyskać najwyższą stopę rentowności kapitału własnego.

Udział kapitału własnego w finansowaniu przedsiębiorstwa zależy głównie od tego jak kształtuje się relacja między rzeczywistą stopą procentową a rynkową stopą procentową. Rzeczywista stopa to relacja zysku brutto do zaangażowanego kapitału ogółem. Rynkowa stopa procentowa stanowi zapłatę za wykorzystanie obcego kapitału przez przedsiębiorstwo. Jeśli rynkowa stopa procentowa jest niższa od rzeczywistej to przedsiębiorstwo powinno być zainteresowane wykorzystaniem obcego kapitału do momentu gdy obie strony zrównają się.

W wyniku wykorzystania kapitału obcego do finansowania przedsiębiorstwa wzrasta także rentowność kapitału własnego, która jest wyższa od rentowności kapitału ogółem. Taki wzrost jest nazywany efektem dźwigni.

Z tego wynika, że każde przedsiębiorstwo powinno zabiegać o taki udział kapitału obcego w strukturze, by w możliwie największym zakresie wykorzystać wspomagające działanie efektu dźwigni. Jednak możliwości uzyskania przez przedsiębiorstwo kapitału obcego są w pewnym stopniu ograniczone przez ryzyko.

Wierzyciele wraz ze wzrostem zadłużenia przedsiębiorstwa żądają dodatku procentowego za ryzyko związane z pożyczeniem kapitału. Oznacza to, że wraz ze wzrostem kapitału obcego angażowanego w przedsiębiorstwie wzrasta cena jego wykorzystania (oprocentowania). Wzrasta rynkowa stopa procentowa, aż w końcu przy angażowaniu dalszych kwot obcego kapitału zrównają się ze stopą rzeczywistą.

Jeśli przedsiębiorstwo zbyt optymistycznie oszacuje stopę rzeczywistą to efekt dźwigni będzie niekorzystny, gdyż koszty wykorzystania kapitału obcego będą wyższe od uzyskanych dochodów z zaangażowanego kapitału obcego. W takiej sytuacji rentowność kapitału własnego kształtować się będzie poniżej rentowności kapitału ogółem.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Finanse przedsiębiorstwa » Struktura kapitału w przedsiębiorstwie

Zaloguj się, aby zagłosować