Krzywa Philipsa

Krzywa Philipsa to graficzna prezentacja zależności pomiędzy stopą bezrobocia i inflacją płac.

Krzywa Philipsa w kształcie zaproponowanym w 1958 roku przez Albana W. Phillipsa jest krzywą substytucji czyli zamiany wysokiej inflacji oraz niskiego bezrobocia na niską inflację oraz duże bezrobocie i odwrotnie.

Po ukazaniu się modelu Philipsa wydawało się, że wreszcie ekonomia znalazła receptę na zwalczanie inflacji bądź bezrobocia, a samą krzywą Philipsa traktowano niemal jak swego rodzaju prawo ekonomiczne. Uznano, że krzywa Philipsa jest to model uniwersalny, typowy dla każdej gospodarki w każdym okresie czasu.

W latach 70tych XX wieku w USA i Anglii pojawiło się zjawisko stagflacji, które objawia się wysoką inflacją i jednocześnie wysoką stopą bezrobocia. Taka sytuacja przekreśliła zasadność założeń krzywej Philipsa i ujemnej korelacji pomiędzy stopą bezrobocia a inflacją. Szok podażowy, który miał miejsce w roku 1973 doprowadził do konieczności zweryfikowania podstawowych założeń krzywej Philipsa.

Milton Friedman i Edmund Phelps zweryfikowali uniwersalną krzywą Philipsa twierdząc, że jest to jednak model typowy dla krótkiego okresu czasu i to tylko w sytuacji, gdy inflacja ma charakter oczekiwany. Dla długiego okresu czasu zaproponowali model Friedmana – Phelpsa czyli model zależności inflacji i bezrobocia w dłuższym okresie czasu.

Interpretacja Friedmann’a (monetarzysty) opierała się na kategorii naturalnej stopy bezrobocia. 'W długich okresach czasu nie występuje zależność między stopą bezrobocia, a stopą inflacji'. W długim okresie funkcja bezrobocia naturalnego charakteryzuje się niezmiennością.

Wg Friedmann’a prawidłowość Philipsa może ujawniać się w krótkim okresie czasu. Jeżeli pojawia się inflacja to pojawia się spadek cen i płac realnych, wówczas związki zawodowe występują z reguły z żądaniami podwyżek płac. Na ogół te podwyżki są uzyskiwane.

Wówczas wraz ze wzrostem cen rosną płace, a wtedy spada stopa bezrobocia naturalnego. Friedmann uważa, że pracownicy ulegli tzw. iluzji płac (pomylili wartości nominalne i realne). Kiedy się zorientują, że zarabiają realnie mniej, wówczas stopa bezrobocia wraca do poziomu A1. Może być tak, że proces ten powtórzy się (nawet nie raz), więc funkcja bezrobocia naturalnego jest krzywą Philipsa długookresową.

Mechanizmy te wynikają ze zmian w strukturze gospodarki rynkowej, szczególnie wiąże się to ze zmianami w strukturze rynku pracy. Na współczesnym rynku pracy często występuje monopol bilateralny (dwustronny) - po stronie popytu (stany monopsoniczne) oraz po stronie podaży czynnika pracy; monopol spowodowany przez siłę integracyjną czynnika pracy, które reprezentują związki zawodowe. Te stany powodują zmiany w sposobie funkcjonowania gospodarki rynkowej.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Makroekonomia » Krzywa Philipsa

Zaloguj się, aby zagłosować