Rodzaje i formy faktoringu cz. 2

Ponieważ brak jest przepisów prawnych dotyczących faktoringu, a jego znaczenie gospodarcze rośnie, postuluje się, aby w przypadku zaistnienia niewypłacalności dłużnika bank faktoringowy był zobowiązany do wykazania nieściągalności danej wierzytelności za pomocą dokumentu stwierdzającego bezskuteczność wszczętej egzekucji lub ogłoszenia upadłości dłużnika. Postulat ten odpowiada z resztą przepisowi art. 6 k.c. o zasadach dowodzenia.

Również fakty, iż wierzytelność może być w przyszłości objęta planem podziału w wypadku upadłości dłużnika, nie powinien kolidować z czynnością powrotnego przeniesienia wierzytelności z banku na przedsiębiorcę.

Reasumując, można stwierdzić, że faktoring właściwy stanowi atrakcyjniejszą formę finansowania dla przedsiębiorcy niż faktoring niewłaściwy pod względem ryzyka utraty wierzytelności. Należy jednak pamiętać, że z reguły cena usługi związanej z faktoringiem pełnym jest wyższa niż w przypadku faktoringu niewłaściwego.

Praktyka wskazuje również na fakt częstszego zamieszczania zapisu o świadczeniach dodatkowych. Zarówno faktoring właściwy, jak i niewłaściwy występują w różnych odmianach. Ze względu na moment dojścia do wiadomości dłużnika faktu zawarcia umowy faktoringowej między faktorantem a faktorem, wyróżnia się:
1) faktoring otwarty - dłużnik zostaje poinformowany niezwłocznie po podpisaniu umowy faktoringowej. Ten typ faktoringu zabezpiecza bank przed spełnieniem świadczenia przez dłużnika do rąk przedsiębiorcy
2) faktoring półotwarty - dłużnik zawiadomiony zostaje o transakcji faktoringowej i osobie nowego wierzyciela dopiero z momentem wezwania go do zapłaty
3) faktoring tajny - charakteryzuje się tym, że dłużnik w ogóle nie jest zawiadamiany o zawarciu umowy faktoringowej. Faktoring w tej postaci występuje w praktyce sporadycznie, ponieważ faktoranci obawiają się, że w przypadku niepoinformowania dłużnika o zawarciu umowy faktoringowej będzie on spełniał świadczenia do rąk przedsiębiorcy

Obok wyżej wymienionych podtypów faktoringu znane są jeszcze inne szczególne formy faktorowania. I tak praktyka wykreowała:
1) meta faktoring – ten rodzaj faktoringu występuje wówczas, gdy przedsiębiorca posiada rachunek w banku, który nie chce występować w roli rzeczywistego faktora, ale ściśle współpracuje z instytucją faktoringowaną. Wówczas przedsiębiorca może dokonać przelewu wierzytelności na jednostkę faktoringową, która podpisuje z bankiem umowę faktoringową, która cechuje się m.in. tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika zostaje rozłożone między rzeczywistym faktorem a bankiem
2) faktoring powierniczy – charakteryzuje się tym, że bank należący do określonego przedsiębiorcy upoważnia inny bank do wykonywania określonych czynności faktoringowych na rzecz tego przedsiębiorcy
3) faktoring eksportowy i międzynarodowy – przedmiotem umów tego rodzaju faktoringu są wierzytelności eksporterów i przedsiębiorców działających w sferze międzynarodowej. Można tu wyróżnić trzy formy subfaktoringu:
- direct import faktoring – eksporter przelewa wierzytelności wynikające z transakcji zagranicznych bezpośrednio na bank faktoringowy z siedzibą w kraju importera
- direct export faktoring – stroną umowy faktoringowej jest w tym wypadku bank działający w tym samym kraju co eksporter
- system dwóch faktorów – eksporter przelewa swoje wierzytelności wynikające z umów dostaw towarów na rzecz zagranicznych odbiorców na bank z siedzibą w kraju eksportera (export factoring bank). Tenże zaś bank zawiera drugą umowę faktoringową z bankiem, zwanym korespondentem faktoringowym, działającym w kraju każdorazowego odbiorcy. Ten rodzaj faktoringu cieszy się w praktyce dużym powodzeniem
4) faktoring zmodyfikowany – jest on swoistą innowacją na tle usług faktoringowych. Wykształcenie tego typu faktoringu poprzedziło wprowadzenie do przedsiębiorstw nowoczesnych metod elektronicznego opracowywania różnorodnych danych. Ta sytuacja spowodowała spadek atrakcyjności usług dodatkowych świadczonych przez bank faktoringowy na rzecz faktorantów. Zaczęto więc zawierać umowy faktoringowe, w których bank faktoringowy powierza przedsiębiorcy dokonywanie czynności dodatkowych, dokonując jedynie sprawowania nadzoru nad wykonaniem tych czynności, co nieuchronnie wiąże się z mniejszą prowizją dla banku faktoringowego.
5) faktoring związany z honorariami – taka forma faktoringu nie dotarła jeszcze do Polski i na razie rozwija się stopniowo w krajach zachodnioeuropejskich. W tym wypadku bank faktoringowy wypłaca zaliczki pieniężne na poczet przyszłego honorarium np. architektom, lekarzom. Adwokatom, co w zasadzie ogranicza jego działalność do czynności inkasowych.

Jesteś tutaj: Kompendium ekonomii » Finanse przedsiębiorstwa » Rodzaje i formy faktoringu cz. 2

Zaloguj się, aby zagłosować